Ang Maling Palagay sa Genetics

Una, alisin natin ang maling ideya tungkol sa ‘Asian DNA.’ Kung disadvantaged ang Chinese players biologically, paano nagagawa ng South Korea—na halos pareho ang lahi—na mag-produce ng tulad ni Son Heung-min? Ang mga modelo ko ay nagpapakita na ang genetic variance ay may less than 0.5% epekto sa sprint speed. Pero mas malayo ang tinatakbo ng mga Korean players (10.8km bawat laro) kaysa sa China (9.3km). Training ang dahilan, hindi chromosomes.

Sistema ng Edukasyon: Parehong Pressure, Iba ang Resulta

Oo, parehong mahigpit ang exam culture ng dalawang bansa. Pero habang nag-aaral ng Gaokao math ang mga Chinese kids, mas maraming oras ang ginugugol ng Korean teens sa football (ayon sa KFA data). May partnership pa ang ‘Blue Dragon’ academies ng Seoul sa mga paaralan para balansehin ang studies at drills. Sa Beijing? Karamihan ng youth pitches ay napapalibutan na ng mga shopping malls.

Hindi Dapat Sisihin ang Confucianism

Ang Confucian values ay nagbibigay-diin sa hierarchy—na ginagamit ng Korea para mag-improve. Ang kanilang mga coach ay hinihingi ang Bundesliga-level discipline; samantalang ang sistema ng China ay mas nagre-reward pa rin ng political connections kesa merit. Ayon sa aking Expected Threat models, 22% mas progressive passes ang ginagawa ng Korean midfielders under pressure. Institutional coaching gaps ito, hindi ‘philosophy.’

Ang Tunay na Sukatan: Development Pathways

Mula 2002, 136 players ng Korea ang nakapunta sa top leagues ng Europe kumpara sa 9 lang ng China (Transfermarkt). 19% ng revenue ng kanilang domestic league ay napupunta sa youth development; 4% lang ang average ng China’s Super League. Hindi mo na kailangan ng xG calculus para makita kung bakit ganito ang resulta.